De Ronde van Vlaanderen: een monument

Waarom is de Ronde van Vlaanderen toch zo populair? Het is een jaarlijks terugkerend fenomeen en verslaggevers uit binnen- en buitenland staan telkens weer versteld van de massa toeschouwers die langs de weg postvatten om de renners te zien voorbijrijden.

Vlaanderens mooiste

Zo wordt deze wielerwedstrijd genoemd. De hoogdag van het Belgische wielrennen. Renners en toeschouwers kijken steeds reikhalzend uit naar die zondag in april als de wedstrijd wordt gereden. In 2008 waren er niet minder dan 800.000 toeschouwers!

Je hebt Gent-Wevelgem, je hebt Kuurne-Brussel-Kuurne, je hebt Dwars door België of de Brabantse Pijl maar geen koers komt aan de hielen van de Ronde van Vlaanderen.

Vanwaar die populariteit?

Doorheen het Vlaamse landschap

De Ronde is een typisch Vlaamse wedstrijd die in Brugge start en langs Gent passeert om in de streek van Ninove (Meerbeke) te eindigen. Onderweg worden heel wat (steile) hellingen beklommen, waarvan de bekendste de Oude Kwaremont, Koppenberg, de Bosberg en de Muur van Geraardsbergen zijn. De renners worden langs vaak smalle wegen gestuurd en over stroken kasseien die aan Parijs-Roubaix doen denken, waardoor deze wedstrijd, dit jaar 261 km lang, een van de hardste klassiekers is.

Nergens is het wielrenner populairder dan in Vlaanderen. De hele wereld kijkt met verbazing toe hoe een peloton wielrenners een land op stelten zet.

 

Een Flandrien wint

Tussen de twee wereldoorlogen in werden de wielerwedstrijden in Vlaanderen nog in zware omstandigheden verreden. De (Vlaamse) renners moesten vaak over moeilijk berijdbare wegen rijden en het gevecht met de natuurelementen aangaan. Ze werden nog niet door volgwagens geëscorteerd maar moesten bij eventuele pech zelf de handen uit de mouw steken.

De renners die voor de aanval kozen, wisten door te zetten en niettegenstaande alle vermoeidheid de streep te bereiken, werden Flandriens genoemd. Met Sylvère Maes, Poeske Scherens en andere Briek Schottes werd de Flandrien een begrip in de wielerwereld.

De Flandrien is de moderne boer

De Vlaming wordt algemeen beschouwd als een noeste werker. Iedereen kent de verhalen van de hardwerkende boer(in) op het platteland tijdens de negentiende en de eerste helft van de twintigste eeuw, van de strijd tegen de armoede, gevisualiseerd door schilders als Constant Permeke (De Aardappelrooister), in romanvorm gegoten door auteurs als Stijn Streuvels (De Vlaschaard), bezongen door Ivan Heylen (De werkmens) en op het grote scherm gebracht door regisseurs als Paul Cammermans (Het Gezin van Paemel, naar Cyriel Buysse).

De doorzettersmentaliteit die zo kenmerkend is voor de Vlaamse werkman vinden we terug in de stijl van de Flandrien, de renner die er alles aan doet en tot het uiterste gaat om de overwinning te behalen.

Een volksfeest

De Ronde genereert een nooit gezien enthousiasme bij de bevolking. Op de mooiste sportdag van het jaar viert Vlaanderen feest. In de kleinste dorpjes waar de wedstrijd passeert rukt de plaatselijke fanfare uit of worden optredens van (locaal) zangtalent georganiseerd. Langsheen het parcours vind je de onvermijdelijke tapkasten en friet- en hotdogkraampjes waar sportliefhebbers van overal te lande verbroederen en in een vrolijke sfeer de doorkomst van de Ronde afwachten. 

Hardliners volgende de Ronde door zich van de ene plaats naar de andere te haasten om zoveel mogelijk doortochten op cruciale punten mee te pikken.

Wielertoeristen eerst

Dit enthousiasme vind je ook terug bij de actieve sportliefhebbers. De dag voor de Ronde verreden wordt is het de beurt aan de niet-professionele rijders, de zogenaamde 'wielertoeristen'. Zij leggen het parcours van de Ronde eerst af, helemaal of gedeeltelijk. Dit jaar waren er niet minder dan 19.000 deelnemers van de partij, komende van over de hele wereld (tot zelfs uit Japan en Australië) waarvan er 3.500 het hele parcours aflegden.

Die dag waant zowat heel (actief) wielerminnend Vlaanderen zich een Flandrien puur sang en bewijst hiermee dat de Ronde populairder is dan ooit.