Swishing zet dames aan tot kledingruil

Gent heeft al een tijdje het 'Swishing'-fenomeen ontdekt. Vrouwen kunnen er kleding ruilen en zo miskopen rechtzetten om iets beters in de plaats te krijgen. Gaat iedereen echter even gelukkig naar huis?

Wat houdt 'Swishing' in?

De nieuwe trend komt uit Groot-Brittannië overgewaaid en werd oorspronkelijk georganiseerd door vriendinnen die er een feestje aankoppelden. Swishing gaat als volgt: elke dame brengt één goed kledingstuk of een accessoire (handtas, juwelen, schoenen) mee dat ze om welke reden dan ook kwijt wil. Het kan bijvoorbeeld te klein (geworden) zijn of niet meer in de smaak vallen, de kleur kan wat tegenvallen, het past niet in je garderobe… Met andere woorden: je beschouwt het als een miskoop.

Zodoende breng je het in voor de groep. Als elke deelneemster haar bijdrage heeft geleverd, mag iedereen een van de kledingstukken uitkiezen. Wat overblijft wordt aan een goed doel geschonken. Bedoeling is verspilling tegen te gaan en de wegwerpcultuur een hak te zetten.

Waarom 'Swishing'?

De naam 'swishing' lijkt op 'switching' hetgeen 'ruilen' betekent, de uiteindelijke bedoeling van de organisatie. 'To swish' betekent anderzijds letterlijk 'ruisen, suizen, ritselen'. Het is het geluid dat zijde maakt als je er met je handen doorheen gaat. Wie naar een Swishing-evenement komt, tast en voelt vooraleer een beslissing te nemen. Maar in de maatschappelijk zin van het woord heeft het ook connecties met het ruisen van de kleding van mensen die een sociaal evenement frequenteren.

Zet Oost-Vlaanderen de trend?

In Gent raakt het fenomeen stilaan ingeburgerd. Al enkele keren werd een Swishing-party georganiseerd. Plaats van het gebeuren is het Ateljee, de plaatselijke kringwinkel. Enkele jonge vrouwen bepalen de regels die ze licht aangepast hebben nadat ze constateerden dat rustig en gedisciplineerd rondkijken en proberen er niet bij was. De dames liepen soms als een gek naar het kledingstuk van hun keuze, raakten in conflict om het te veroveren, waarbij roepen, trekken en zelfs bijten geen uitzondering bleek.

De principes

Daarom werd besloten om twee rondes te organiseren. Om te beginnen kan iedereen maximum vijf stuks aanbrengen. Het basisprincipe is dat afdankertjes niet kunnen: dus geen pluizende pulls, jurken met lossende naden of een blouse met een vlek. Hierop wordt streng toegekeken.

In een eerste ronde kunnen de deelneemsters elk kledingstuk rustig bekijken en passen. Iedereen is gelijk, het principe van 'wie eerst komt, eerst maalt' geldt niet meer.

In een tweede ronde ga je voor het kledingstuk (of de kledingstukken, want je hebt recht op het aantal kledingstukken dat je hebt meegebracht) dat je staat en past. Bij het binnenkomen heb je een nummertje uit een bokaal getrokken. Als eenzelfde kledingstuk door verschillende dames begeerd wordt haalt het hoogste nummer het binnen.
Deelneemsters betalen 10 euro en krijgen daarvoor een 'goodybag', een swishing outfit, een welkomstdrankje, worden verwend door visagistes, restylers en kappers, kunnen deelnemen aan een wedstrijd en iets eten of drinken.

Winnaars en verliezers

Het overgrote aantal deelneemsters is jong en heeft een slank figuur. Niet verwonderlijk dus dat de maten 36-38 oververtegenwoordigd zijn en deze rekken worden platgelopen. Rekken met grotere maten, 40-42-44, zijn kleiner in aantal. Daar is de keuze eerder beperkt. Ze staan dan ook wat verdoken achteraan in de winkel en kennen niet direct een grote stormloop. Met als gevolg dat dames met een wat grotere maat vaak in de kou blijven staan en teleurgesteld de zaak verlaten. In feite hebben ze hun (dure) kleding gratis aan de Kringwinkel geschonken.

Alleen een grotere commercialisering van zulke evenementen kan ertoe leiden dat er meer deelneemsters opdagen waardoor de keuze vergroot en er minder ontevredenen naar huis terugkeren.

Uitbreiding mogelijk

Momenteel zijn Swishing-dagen enkel voorbehouden voor dames. Mogelijk wordt dit soort evenement in de toekomst nog uitgebreid naar andere doelgroepen. Mannen hoeven dus niet te wanhopen en wie een dagje ouder wordt krijgt op een dag misschien ook wel de gelegenheid om aan kledingruil te doen…

Muzikale humor met De Schedelgeboorten

Ik had ze nog niet gezien en nu ze hun kristallen jubileum vierden met hun 'greatest hits'-voorstelling 'Feestje', werd het de hoogste tijd om de lovende commentaren her en der te toetsen aan de realiteit. De Schedelgeboorten dus, ontstaan in 1993 op inititiatief (onder andere) van de heren Wouter Van Lierde en Rik Tans.

Humor en muziek

In een tijdperk waarin humor steeds meer en meer op de voorgrond treedt in onze culturele centra met stand-up comedians als Wim Helsen, Bert Kruismans, Raf Coppens, Nigel Williams en andere Gunter Lamoots blijven ook totaalacts als De Nieuwe Snaar en Kommilfoo hoge ogen gooien. Deze laatste twee combineren humoristische songs met hilarische tussenacts.

Een derde groep die in dit rijtje past zijn de Schedelgeboorten. Hun bijna twee uur durende optreden is een aaneenschakeling van kolder, parodie, satire en droge commedia del arte tegen een achtergrond in de vorm van een feesttaart.

Schaduwspel

Dat het visuele een belangrijke rol speelt in hun act blijkt al vanaf het openingsnummer: elk om beurt verschijnen drie groepsleden achter een wit doek waar ze als voorbereiding op de instrumentale intro een schaduwspel opvoeren. Dit schaduwspel zal nog enkele keren terugkeren gedurende de show en nog menige smakelijke lach uitlokken.
Maar ook de mimiek van de Schedelgeboorten speelt een aanzienlijke rol gedurende het programma. Uiteraard schiet zanger Wouter Van Lierde hierin de hoofdvogel af, maar de droogkomische smoeltrekkerij van percussionist Danny Van Rietvelde, een kloon van Kommilfoo'er Raf Walschaerts, gecombineerd met de ingehouden Stan Laurel-pose van toetsenist Anton Janssens zorgen voor de nodige (binnen)pretjes bij het publiek.

Variatie troef

De mijns inziens grootste kwaliteit van dit kwartet is ontegensprekelijk de variatie. In elk nummer gebeurt er iets grappigs, valt er een originele wending uit de lucht, het weze in de choreografie (inclusief een knipoog naar Kate Ryan met de zwengelknie), de opbouw van de tekst, de wending die het nummer neemt. Een op het eerste gezicht door Rik Tans solo gebrachte klassieke verloren-liefdesong gaat bijvoorbeeld onverwacht over in een hilarische versie van het slot van Deep Purples 'Child in time' met de drie andere groepsleden als koorleden.

Een rocksong krijgt als achtergrondchoreografie twee origineel swingende Schedels met een wel heel aparte vorm van percussie bedrijven.

En een parodie op het levenslied blijkt compleet geschreven met een 'a'-rijm. Dolkomisch.

Als zanger Van Lierde zich moet omkleden zorgen de overige groepsleden voor humoristische intermezzo's zoals een a cappella stuk boordevol nonsens gezongen met uitgestreken gezicht.

Genres

Ook qua genres die de Schedelgeboorten spelen zit er heel wat afwisseling in het repertoire: blues, rock and roll, ballads, smartlappen, kleinkunst, protestsong. Het passeert allemaal de revue en nooit is de knipoog ver weg.

De aangesneden thema's hebben steeds te maken met het leven van alledag zoals de plaats van de man in het gezin, de dominante echtgenote, de verloren liefde waarop op komische wijze commentaar wordt gegeven. De ironie blijft beschaafd op een enkele platte grap na.

Een mooie acht

Het programma schiet aan kruissnelheid uit de blokken in het eerste deel (op de flauwe feestspeech na), kent dan even een dipje om naar het einde toe weer een hoog niveau te halen.