De charme van kleine theatertjes en twee geboren acteurs

Theater kan zo mooi zijn. Zeker als het gespeeld wordt door twee door de wol geverfde acteurs. Dat is het geval met 'Achter de wolken', een schitterende voorstelling over ouder worden en de gevolgen voor relaties. Is er nog hoop als je zeventig bent?

De intimiteit van 't Arsenaal
Ik prijs de hemel dat er in Vlaanderen kleine zaaltjes zijn. Ik heb een soort pleinvrees voor concertkathedralen waar een massa mensen het idool van hun dromen kunnen gaan aanschouwen. Soms ben je verplicht om ze te betreden als je een internationaal gerenommeerde artiest aan het werk wil zien. Dat was bijvoorbeeld het geval met Paul McCartney in het Sportpaleis te Antwerpen.

Ook wat toneel betreft geef ik de voorkeur aan de intiemere zaaltjes waar je als het ware bij de acteurs op theevisite gaat. Liever dat dan een stuk bekijken met een toneelkijker bij de hand en het hoorapparaat op maximum.

Een van die leuke, kleine zaaltjes is 't Arsenaal in Mechelen. Tot 2001 heette dat het Mechels Miniatuurtheater, zowat het bezit van de gebroeders Verreth, bij uitbreiding de Kollega's. Ofschoon de toegang tot de zaal wat nauwtjes is en je niet bang van wat trappen mag zijn, er een verdufte geur hangt alsof airco nog niet is uitgevonden en je wat geluk moet hebben dat er op jouw rij geen zwaargewichten twee zitplaatsen innemen zodat de doorlopende bank volstaat voor het aantal gereserveerde plaatsen, is dit compleet mijn ding en dus uitermate geschikt om een intiem stuk als 'Achter de wolken' te gaan bekijken.

Achter de wolken
Huisregisseur, directeur en artistiek leider Michael De Cock schreef dit aandoenlijke stuk voor twee iconen uit de Vlaamse toneelwereld, Chris Lomme en Jo De Meyere.

Het is het verhaal van twee oudere mensen die hun partner hebben verloren en elkaar na 43 jaar opnieuw ontmoeten op initiatief van de man die zijn eerste grote liefde nooit uit zijn hoofd heeft kunnen zetten. Ze gaan een kamerrelatie aan, maar het verleden blijft in hun gesprekken constant aanwezig. Het zit achter de wolken en duikt regelmatig op net zoals de meeuwen bij hun eerste ontmoeting.

Het is een thema dat over het hele stuk hangt. Kunnen mensen op oudere leeftijd die getekend zijn door het leven en gebukt gaan onder een hele resem emoties nog onbevangen iets nieuws aanvatten? Of zal de drang naar gezelschap, liefde en geborgenheid het halen van het diep gestockeerde leed, het schrijnende verlies?

Een man heeft behoefte aan een vrouw, een vrouw aan een man om de eenzaamheid te doorbreken, de angst voor het zwarte gat, het niets, de uitzichtloosheid van het bestaan.

Het is een thema dat de veertigjarige De Cock dermate intrigeert dat hij het als hoofdthema in het stuk heeft verwerkt en het expliciet door zijn hoofdpersonages laat verwoorden.

Twee rasacteurs ontmoeten elkaar
Het verhaal van 'de oudjes' -die trouwens nog steeds kwiek en energiek over de planken lopen en huppelen- is op het lijf geschreven van de twee rasacteurs Lomme-De Meyere. Voor het eerst in hun carrière staan ze tot wederzijdse vreugde samen op de planken. Film en televisie hadden ze al samen gedaan maar voor een live-publiek, dat niet.

Met hun carrièrelange ervaring maken ze van dit bij momenten poëtische stuk een beklijvende voorstelling waarin tederheid, speelsheid, vreugde en verdriet als spelende kinderen over elkaar heen rollen. Opvallend is de présence van De Meyere die een prachtig Nederlands hanteert, geprononceerd declameert zodat geen lettergreep je ontgaat, rustig, zelfverzekerd, je inpalmend met zijn woorden. Lomme blijft de Lomme die we kennen, een vrouw met klasse, wel wat onhandig lopend op haar rode pumps maar nog steeds de femme fatale belichamend in een spel van aantrekken en afstoten.

En dan heb je de nabijheid van de acteurs. Het is heerlijk om weten dat een man als Jo De Meyere op een ogenblik van onoplettendheid op je tenen zou kunnen gaan staan of de sensuele adem van la grande dame Lomme je aangezicht zou kunnen beroeren.
De breekbaarheid van een door weer en wind geteisterd koppeltje dringt doorheen je kleren. Toneel maar tegelijkertijd het leven zelf.
Heerlijk toch die kleine theatertjes.