Muzikale humor met De Schedelgeboorten

Ik had ze nog niet gezien en nu ze hun kristallen jubileum vierden met hun 'greatest hits'-voorstelling 'Feestje', werd het de hoogste tijd om de lovende commentaren her en der te toetsen aan de realiteit. De Schedelgeboorten dus, ontstaan in 1993 op inititiatief (onder andere) van de heren Wouter Van Lierde en Rik Tans.

Humor en muziek

In een tijdperk waarin humor steeds meer en meer op de voorgrond treedt in onze culturele centra met stand-up comedians als Wim Helsen, Bert Kruismans, Raf Coppens, Nigel Williams en andere Gunter Lamoots blijven ook totaalacts als De Nieuwe Snaar en Kommilfoo hoge ogen gooien. Deze laatste twee combineren humoristische songs met hilarische tussenacts.

Een derde groep die in dit rijtje past zijn de Schedelgeboorten. Hun bijna twee uur durende optreden is een aaneenschakeling van kolder, parodie, satire en droge commedia del arte tegen een achtergrond in de vorm van een feesttaart.

Schaduwspel

Dat het visuele een belangrijke rol speelt in hun act blijkt al vanaf het openingsnummer: elk om beurt verschijnen drie groepsleden achter een wit doek waar ze als voorbereiding op de instrumentale intro een schaduwspel opvoeren. Dit schaduwspel zal nog enkele keren terugkeren gedurende de show en nog menige smakelijke lach uitlokken.
Maar ook de mimiek van de Schedelgeboorten speelt een aanzienlijke rol gedurende het programma. Uiteraard schiet zanger Wouter Van Lierde hierin de hoofdvogel af, maar de droogkomische smoeltrekkerij van percussionist Danny Van Rietvelde, een kloon van Kommilfoo'er Raf Walschaerts, gecombineerd met de ingehouden Stan Laurel-pose van toetsenist Anton Janssens zorgen voor de nodige (binnen)pretjes bij het publiek.

Variatie troef

De mijns inziens grootste kwaliteit van dit kwartet is ontegensprekelijk de variatie. In elk nummer gebeurt er iets grappigs, valt er een originele wending uit de lucht, het weze in de choreografie (inclusief een knipoog naar Kate Ryan met de zwengelknie), de opbouw van de tekst, de wending die het nummer neemt. Een op het eerste gezicht door Rik Tans solo gebrachte klassieke verloren-liefdesong gaat bijvoorbeeld onverwacht over in een hilarische versie van het slot van Deep Purples 'Child in time' met de drie andere groepsleden als koorleden.

Een rocksong krijgt als achtergrondchoreografie twee origineel swingende Schedels met een wel heel aparte vorm van percussie bedrijven.

En een parodie op het levenslied blijkt compleet geschreven met een 'a'-rijm. Dolkomisch.

Als zanger Van Lierde zich moet omkleden zorgen de overige groepsleden voor humoristische intermezzo's zoals een a cappella stuk boordevol nonsens gezongen met uitgestreken gezicht.

Genres

Ook qua genres die de Schedelgeboorten spelen zit er heel wat afwisseling in het repertoire: blues, rock and roll, ballads, smartlappen, kleinkunst, protestsong. Het passeert allemaal de revue en nooit is de knipoog ver weg.

De aangesneden thema's hebben steeds te maken met het leven van alledag zoals de plaats van de man in het gezin, de dominante echtgenote, de verloren liefde waarop op komische wijze commentaar wordt gegeven. De ironie blijft beschaafd op een enkele platte grap na.

Een mooie acht

Het programma schiet aan kruissnelheid uit de blokken in het eerste deel (op de flauwe feestspeech na), kent dan even een dipje om naar het einde toe weer een hoog niveau te halen.